واووووووو

برای نسل بعد از خودم مینویسم...
اگر خواستید از ما یاد کنید ما را مردمانی بدانید که جای قضاوت خدا از قضاوت خلق خدا ترسیدند...
ما قربانیِ "مردم چی میگن"ها شدیم...
هر کاری کردیم که خوب به نظر بیاییم...
ما آدمهای دورویی بودیم که قبل هر کار رضایت مردم را به رضایت خدا ترجیح دادیم...
عاشق شدیم و وانمود کردیم تنهاییم مبادا مردم ما را وقیح بدانند...
روزهایی که ترکمان کردند به خودمان پیچیدیم و در خلوتمان اشک ریختیم اما نقاب بی تفاوتی زدیم که مردم نگویند "دست به دست شدن درد دارد"..
ما نسلی بودیم که بوسید و بوسیده نشد
که عشق را فقط در کتاب خواند...
ما جای عشق به هم درد دادیم...زخم زدیم....
شما را به خدا بگذارید ما در همین نقطه در قلب متعفن تاریخ دفن شویم...
شما را به خدا آزاد زندگی کنید بی فکر به مردم و حرفهایشان..
تو را به خدا شما مثل ما نشوید..
بگذارید همین جا قطع شود این زنجیره سراسر زخم...سراسر بغض...سراسر درد.

یک نفر بیاید و تمام کردن را یادمان دهد!
نقطه گذاشتن و سرِ خط رفتن را
ما اسطوره هایی از نسلِ رابطه های بی سر و ته ایم
کم و بیش همه ی ما،
یک رابطه معلق را تجربه کردیم...
نه دلِ کندن داشتیم،
نه توانِ ماندن...
نه دوستش داشتیم و
نه طاقتِ با دیگری دیدنش را
به خودمان که آمدیم؛
دیدیم شیرین ترین لحظه های زندگیِ مان را
دادیم برایِ آدمی که بعدترها بی لیاقتی اش را ثابت کرد
یک نفر بیاید و
الفبایِ تمام کردن را یادمان دهد!

دست به ابروهایش نمیزد، موهایش مشکیِ مشکی بود
دوست داشت پسرانه رفتار کند...
با پسرهای همسایه فوتبال بازی میکرد؛ بلند میخندید ؛ بدون اینکه نگران جلب شدن توجهِ کسی باشد آدامسش را باد میکرد و میترکاند و قهقههِ میزد...
میگفتیم: دستی به ابروهایت بکش
میگفت :"از این سوسول بازی ها خوشم نمیاید"...
نه از سوسک و مارمولک میترسید نه از تاریکی و تنها ماندن...
شبیه ما نبود؛ شبیهِ هیچکس نبود...
حرف هایش،رفتارش، عقایدش ...
شبیهِ خودش بود.
بعداز چند وقت دیدمش. آرام راه میرفت و ریز میخندید. موهای بلوندش را از زیر روسری کمی بیرون ریخته بود، رویِ ناخن های سوهان کشیده و مرتبش لاکِ صورتی رنگ نشسته بود...
در انگشت چپش "حلقه" دیده بودم...
رفتم جلو و بعد از سلام و احوالپرسی گفتم: چه تغییر خوبی...
خندید و گفت : "حالا کسی را پیدا کردم که انقدر مرد هست تا من هم برایش زن باشم"
#سحر_رستگار

سنگسارم کردند با همان سنگ هایی که روزی سنگ صبورم بودند